Dacze Pole Dance Fitness?
Szukałam sportu, który wzmocni słabszą część mojego ciała czyli ręce.
Poza tym całe życie podobała mi się akrobatyka, sporty w których trzeba mieć dobrze rozciągnięte ciało, które zmuszają do pracy nad ciałem nie tylko dorzucania ciężaru czy zwiększaniu dystansu, a choreografie Natashy Wang, Jenyne Butterfly czy Oony Kiveli, zawsze bardzo mi się podobały.
Trochę onieśmielała mnie wizja paradowania non stop w krótkich spodenkach i topie. Trochę się bałam, że dziewczyny z rury są jak cheerleaderki z amerykańskiego serialu. Miałam nadzieję, że treningi będą nastawione na sportową wersję pole dance, na boso, bez kręcenia pośladkami. Na szczęście udało mi się trafić na właśnie tego typu zajęcia :)
Co mi się kojarzy z tego typu zajęciami?
Przede wszystkim SIŁA.
Dzięki rurze stałam się silna fizycznie. Moje wiotkie kończyny zostały obudowane mięśniami, tułów zyskał przyzwoitą stabilizację. Zaczęłam robić rzeczy, o których wcześniej mi się nie śniło. Poza tym musiałam stać się silna psychicznie. Trening pole dance to nie żarty. Dużo bólu, siniaków, wściekania się na siebie, gdy coś nie wyjdzie, trochę strachu, że spadnie się na twarz. Poranne pobudki i poszukiwanie dodatkowych metod, jak by tu być lepszą na pionowym drążku. Jednocześnie niesamowita radość z sukcesów swoich i towarzyszek niedoli. Duma z powodu każdego nowego tricku. Zajawka małego dziecka.
Na rurze zyskałam lepszą świadomość ciała. Wisząc głową w dół trzeba się wysilić, żeby zrozumieć co to znaczy „noga do tyłu”. Okazało się też, że znalazłam świetne uzupełnienie jogi! Przy okazji, próbując usprawnić ciało pod kątem rurki skupiam się na mobilizacji wielostawowej bardziej niż zwykle. Uczyłam się podciągać na drążku, a nawet zaczęłam znowu biegać.
To sport który wymaga wiele. Wysiłku, dodatkowych treningów. Sama rura to godzina/półtorej treningu powiedzmy centralnego a poza nim? Około kilku godzin dodatkowo w tygodniu stretchingu, treningów siłowych, treningu mobilności, w sumie okolo minimum 6 dodatkowych godzin dla 1 godziny efektywnego treningu. No chyba ze wystarczy nam "kręcenie się na rurze" *wtedy można mieć resztę w tyłku.
Ja jeśli już mam coś robić, to chcę to robić dobrze. Technicznie, z satysfakcja dla samej siebie, jeśli czuje niedosyt będę się rozwijała ciągle.
Po co?
A po co chodzisz na siłownię, biegasz, jeździsz rowerem?
Pole dance kojarzy się z byciem „sexy”, byciem kobiecą. Przychodząc na treningi zrozumiałam jak wiele znaczeń może mieć słowo kobiecość. Przychodzimy na te rury i myślimy, że będziemy zwiewne jak Jenyne, zwinne jak Oona i zmysłowe jak Anastasia. Tymczasem otwiera się przed nami zupełnie inny świat. Świat, w którym chodzimy ubabrane magnezją, klniemy pod nosem, rosną nam bicepsy, spadamy z rur jak słonie, w upalne dni leje się z nas pot, a niektóre figury bezlitośnie obnażają cellulit. To nie jest szkoła modelek. Nikogo nie udajemy. Kiedy chcemy umiemy być piękne i pełne wdzięku, ale nie mamy oporów, żeby śmiać się pełnym głosem, przyjść na trening bez make-upu lub pokazać światu bladą nogę. Z dumą patrzymy w swoje czerwone odbicie w lustrze, gdy uda nam się zrobić więcej pompek niż poprzednio. Pole dance’owa kobiecość jest odważna, organiczna i silna.
Trenowanie pole dance dało mi przekonanie, że pasja musi być silniejsza od tego „co ludzie powiedzą.” Na szczęście wiele się zmieniło i coraz więcej osób postrzega taniec na rurze jako piękną i wymagającą dyscyplinę sportową, która ma gościć już na Igrzyskach Olimpijskich:)
Niestety cały czas dla niektórych to nieprzyzwoita, podejrzana aktywność rodem z burdelu. Albo uprzedmiotowienie kobiet. Albo łatwe i przyjemne kręcenie tyłkiem. Uhhh, nasłuchało się trochę tego. Ale nic to! Tango i rumba pozbyły się swoich łatek i przystoją już młodym damom, więc i na rurę przyjdzie pora.
Co masz wyciągnąć z dzisiejszego wpisu ?
To> Trzeba iść swoją drogą i robić to, co uważamy za słuszne.
